Hala Stulecia we Wrocławiu
Hala Stulecia zwana również Halą Ludową, została wzniesiona w latach 1911-1913 we Wrocławiu w Parku Szczytnickim. Jej powstanie było związane z setną rocznicą wydania odezwy we Wrocławiu przez Fryderyka Wilhelma III z 17 marca 1813 roku, wzywającej do powszechnego oporu przeciwko Napoleonowi Bonaparte. Hala została zaprojektowana według projektu Maxa Berga i wybudowana w stylu ekspresjonistycznym. Wysokość hali wynosi 42 metry. Budynek Hali Stulecia wykonano w konstrukcji żelbetowej, a jego bryłę wyróżnia kopuła, która w chwili powstania była największą na świecie. Oprócz centralnej hali w budynku zaplanowano jeszcze 56 innych pomieszczeń wystawienniczych oraz obszerne, okrążające całą sale kuluary. W całym budynku może się zmieścić 10 tysięcy osób. We wnętrzu hali zamontowano specjalnie zaprojektowane organy, będące w tym czasie największym instrumentem świata ( w 1945 roku przeniesiono je do wrocławskiej archikatedry). Wtrakcie budowy Hali wybudowano na otaczających ją terenach liczne inne obiekty wystawowe, w tym Pawilon Czterech Kopuł, który umieszczony jest w sąsiedztwie Hali. Został on wzniesiony w tym samym czasie co Hala Stulecia. Wybudowano także Pergole w kształcie połowy elipsy . Zaprojektowana została przez Hansa Poelzig'a jako dwa rzędy słupów z nietynkowanego żelbetu zwieńczone kratą. Po zakończeniu wystawy tereny wystawowe wokół Hali jeszcze kilkakrotnie rozbudowano. W samej Hali również dokonywano różnych przeróbek. 3 lipca 1948 roku na placu postawiono Iglice w związku z rozpoczynającą sie tam wówczas ,,Wystawą Ziem Odzyskanych ".
16 lipca w 2006 roku Hala została uznana za obiekt Światowego Dziedzictwa UNESCO.
Hala Stulecia
Iglica
Pawilon Czterech Kopuł
Pergola